داشتم می رفتم که با همه چیز خدا حافظی کنم.داشتم میرفتم تا از این دنیا، با تمام این نیرنگ ها، بدی ها و پستی

هایش فرار کنم.گمان نمی کردم چشمی در جستجوی من باشد.در راهی بودم که از انتهایش خبر نداشتم و هرچه

بیشتر پیش می رفتم، بیشتر رنج می بردم. از همه چیز دل بریده بودم.در انتظار مردن لحظه ها را سپری می کردم. دیگر

حتی افتادن برگ درختان هم مرا ناراحت نمی کرد. دلم از سنگ شده بود، وجودم سرد سرد. تنها برای خاک زنده بودم.

من در نظر درختان، گلها و زلالی چشمه ها مرده بودم. من با زندگی لج کرده بودم و زندگی هم به عکس العملهای من

می خندید. حاضر نبودم که ببینم در زندگی شکست خورده ام. تمام حرف ها و اشک هایم را پشت غرورم پنهان کرده

بودم. نمی خواستم کسی برایم گریه کند.من تصور میکردم راهی برای بازگشت وجود ندارد.از سراسر وجودم غرور می

جوشید ، که از بازگشتنم خودداری می کرد. تا اینکه سحر، بوی گلهای کنار جاده نظرم را جلب کرد. از زمانی که پا در

این راه گذاشته ام این اولین چیزی بود که نظرم را جلب می کرد. باد، موسیقی زندگی را می نواخت و من با گلها می

رقصیدم. دیگر واژه ی زنگی برایم زیبا بود.زنده بودم تا زندگی کنم. افسوس که یک برگ پاییزی همه چیز را دوباره از من

گرفت و باز در این دنیا تنهای تنها شدم. دلم می خواست فریاد بکشم و انتقام بگیرم. اما بر لبهای من ترانه ی سکوت

جاری بود. از پشت پرچین سکوت به زندگی نگاه می کردم. دلم میخواست برگردم، ولی داغ گلهای کنار جاده در دلم تازه

می شد. مجبور شدم در این راه بی پایان جلوتر روم...

نظرات شما عزیزان:

سیمرغ

ساعت16:59---19 مهر 1390

[وب سایت]

سلام وبلاگ قشنگی داری اجازه هست لینکتون کنم شمام اگه دوست داشتید منولینک کنید
مرسی

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: